Ibiza 2009

I lived a dream...

Ik zit op het balkonnetje met uitzicht op de Middellandse Zee, gevuld met witte jachten en zeilbootjes. Het inmiddels afgekoelde, zachte zonnetje schijnt en streelt mijn benen. Op de achtergrond klinken ‘the animals – house of the rising sun’ en daarna wat deuntjes van ‘the beachboys’, afgewisseld met wat dirtyhouse en house melodietjes van Mariska. Af en toe wordt dit bruut verstoord door de herrie van wat buren – of eigenlijk álle buren, uit elke kamer klinkt weer wat anders. En dan zijn er nog de buitengeluiden, denk keiharde clubsounds, gillende en tierende Engelsen, zes keer per uur gillende sirenes – we zitten naast het medical centre. In principe handig, je weet maar nooit. Je zult maar van een trap afglijden en je voet zwaar kneuzen. Maargoed. Langzaam droom ik weg, dit is alweer de laatste avond. Wat ontzettend snel ging deze week…

Sunset

Woensdag 8 juli gingen we weg en we kwamen rond 17.00 uur aan in IBIZA! Diezelfde avond hebben we – uiteraard – het nachtleven verkend. We belandden met drie meisjes uit het hotel – Nhung, Yvette en Ilona – in een zeer bekende club genaamd ‘Es Paradis’ die letterlijk op 5 meter rolafstand zat. Altijd handig. De club was prachtig van binnen, een soort van witte Griekse inrichting, overal groene bladeren en grote, lichtgevende sterren aan de muur en het plafond. In het midden een speciale dansruimte die omringd was met witte Ionische zuilen en daaromheen een lounge-area met wit/blauwe en wit/rode kussens. In het midden van deze danszaal zaten speciale sproeiers die tijdens de ‘Fiesta del Agua’ zouden gaan sproeien. En laat het nou net die avond Fiesta del Agua zijn. Veel van de sproeiers hebben we trouwens niet meegekregen want naar het schijnt begonnen die pas om zes uur en om vijf uur zijn we vertrokken. Dood en doodmoe. En met onze buik vol van alle lelijke dikke Engelse jongens en meisjes. Daarbij kwam nog eens dat alle Engelse meisjes vergeten waren zich aan te kleden. Schuddend vet, vol met putten. Het beeld staat nog steeds op mijn netvlies, bedankt hè. Bah.



Nu zal ik jullie niet lastig vallen met een uitgebreide beschrijving van dag tot dag, want dan zijn we vier a4tjes verder nog niet klaar. Wel zal ik een paar memorabele momenten beschrijven, die – hopelijk – perfect de sfeer van Ibiza laten zien.



Het eiland
De eerste dagen was ik werkelijk flabbergasted door de pracht van dit eiland. Ibiza is echt zo ‘overwhelming’ mooi. Overal staan palmbomen – weer eens wat anders dan die eeuwige kastanjebomen –, de zee is kristalhelder, er zwemmen aan de kust allerlei exotische vissen tussen je voeten door – dat leverde overigens een hoop gegil op –, de mensen zijn prachtig zongebruind en oprecht lief en er hangt een fijne sfeer op dat eiland! Onbeschrijfelijk.


















Nightlife
We zijn niet elke avond gaan clubben, omdat er zoveel anders te doen was. Uiteraard lagen we geen enkele avond op bed voor vijf uur. Voor nachtrust moet je dus niet naar Ibiza gaan. De clubs die we wel hebben bezocht zijn Amnesia, Eden en Es Paradis. Verder hebben een nacht doorgebracht bij beachcafé Mambo – flesje Smirnoff? 100 euro!
Vele nachten, avonden en middagen zaten we bij een Nederlandse beachclub genaamd De Tulp. Een beachclub ingericht met fijne loungebanken, véél kussens en hangmatten. Met uitzicht op de zonsondergang. En een ontzettend gulle, aardige Nederlandse eigenaar.
Een avond hebben we zelfs een paar flesjes wijn gekocht en zijn we op de rotsen aan zee gaan zitten met drie jongens uit het hotel. Dat verkrijgen van alcoholische versnaperingen was trouwens een avontuur op zich. De winkels mochten namelijk geen alcohol meer verkopen na 00.00 uur. Toen wij dus – onwetende Nederlanders – rond een uur of 01.00 een supermarkt instapten werden we met wat ‘psssssst’-en en ‘you, come!’s gelokt naar de geheime drankvoorraad achter wat lakens. Daar moesten we snel en zacht aangeven welke drank we wilden en heel snel werden we de winkel uit gebonjourd. Moedig togen wij dus gewapend met onze versgekochte drank naar de rotsen aan de Sunset Strip. Dat het ietwat gammel op de rotsen komen was, hadden we niet helemaal voorzien. Toch zaten we (enigszins) heelhuids op de rotsen, waar we zeker zo’n vier uur hebben gezeten. En met een slokje wijn worden alle gesprekken altijd heel diep. Je kent het wel.





De clubs waren allemaal erg massaal en chic (en apart). Amnesia zat vol met vreemde dansers verkleed als piraten en aardbeien – ik snap de combinatie ook niet. Er liepen ook superveel travestieten rond in hakken waar zelfs ik het niet op zou volhouden. Ook waren er in elke clubs barretjes te vinden met lachgas. Laughing gas, anyone? No thank you. (Eigenlijk klopt ‘laughing gas’ niet eens. Want volgens mij heet dat gewoon nitrous oxide. Maargoed.) In West End was het trouwens ook goed toeven wat betreft het nachtleven. Daar zaten allerlei kleine tentjes naast elkaar met miljoen proppers die je allerlei fijne aanbieding voorschotelden. Zo van ‘If the boys buy a drink, the girls get one free’. Klinkt verleidelijk toch? We hebben, eerlijk gezegd, ook schandalig misbruik gemaakt van ons ‘vrouw-zijn’. Als meisje heb je namelijk veel meer privileges dan een jongen in Ibiza. Denk aan gratis entree, gratis drank, geen toegangsweigering tot clubs, gratis t-shirts, you name it. Schandalig, maar fijn. We like!



Sunset/Party Catamaran cruise
Op dag vijf vertrokken wij met de drie jongens en drie meisjes – en een hoop onbekenden – naar Eivissa (Ibiza-stad). Daar werden we verwelkomd door de Duitse kapitein die zichzelf ‘piraat’ noemde. Niet erg verwonderlijk, hij zag er ook uit als een piraat. Een gezette oude man, volledig in wit gekleed, met grijze baard. En natuurlijk een rood hoofddoekje om zijn – waarschijnlijk kale – hoofd geknoopt. Op de Catamaran, genaamd Magic, waren allerlei netten waar je in kon liggen. Maximaal zeven mensen per net. Met een beetje proppen pasten we dus met Nhung, Ilona en Yvette dus perfect op zo’n net. Voor de oplettende lezer: heel goed, dat zijn vijf mensen. Maar er waren ook anderen die snel ‘ons’ net hadden geconfisceerd – vast Nederlanders. Vandaar. Little did we know, dat als er hoge golven waren, al het water door de netten heen plonsde. Schattig hadden we dus allemaal onze handdoeken neergelegd op de boot. Binnen no-time waren die ZEIKNAT. En stonken ze, naar natte hond (of vis?). Yuk. Halverwege de tocht werd het anker uitgegooid en kregen we de gelegenheid te jetskiën en te snorkelen. Daarna was het ‘dinner-time’ en zaten we allemaal braaf aan ons typisch Hollandse kostje. Gekookte aardappelen met kip en sla. Mmm. De avond sloten we af met de dj die keiharde dirty house draaide. Dansend en deinend op de boot ging het volledig los. Prachtig.



Hippiemarkt
Ja! De hippiemarkt! Met de reisleiding mee naar de hippiemarkt? Zestig euro. Dat kunnen wij beter dachten we, en dus – jawel – togen wij naar het busstation om de hoek met het plan om wel even zelf bij de hippiemarkt te komen. Spanje is echt geweldig, alleen heel erg jammer van die siësta. Slaap gewoon uit, zó warm is het nou ook weer niet tussen twee en vijf. Wij Nederlanders houden het zelfs vol. Toen wij dus de eerste bustocht succescvol hadden afgelegd, moesten we een uur wachten op de volgende bus. Heel normaal daar, hier in Nederland had het busbedrijf honderd klachten gekregen. Maargoed, wij positivo’s dachten: Goed excuus voor een drankje. In het enige nog geopende cafeetje. (Gelukkig was er nog iets open.) Een uur later met de bus door naar San Carlos en voila; allemaal hippies! Toen ik de bus uitstapte werd ik overweldigd door de geur van wierook, wiet en sandalwood. We liepen de markt op en plots bevonden we ons in een totaal andere wereld. Superlieve, zongebruinde, mooie en oprechte mensen in de meest fantastische hippie-outfits. Miljoenen briljante sieraden en kledingstukken, die ik uiteraard allemaal wilde hebben. De foto’s ondersteunen mijn beschrijving, want met woorden alleen red ik het niet.
De weg terug was trouwens erg fijn. Not. De bus terug reed namelijk niet. Of misschien over een uur, zei de enige persoon in dat dorpje. Prima, maar na een anderhalf uur wachten was er toch echt geen bus. Taxi aanhouden dan maar. Voor een tientje naar het volgende dorpje gereden. Vanuit daar de bus gepakt naar Eivissa en vanuit daar weer naar ons hotel. Ontzettend om dus! Maargoed, it was worth it.





Dat geldt trouwens voor de hele reis. Alles was so worth it! Ibiza was prachtig en absoluut heerlijk. In fact, ik praatte er zoveel over, dat mijn vader demonstratief met een setje oordoppen rondliep…

Ibiza, cocktailnight in Beachcafé de Tulp.

Kreta - Chersonissos

Kreta – Chersonissos

Op maandag 7 juli ging mijn wekker om 3.00 ‘s nachts. Met een duf hoofd zat ik een paar uur later energie te winnen bij Starbucks op Schiphol. Samen met mijn superreisgenootje Patty.
Na een best relaxte reis (turbulentie is eigenlijk wel grappig) gingen de deuren van het vliegtuig open en liepen we tegen een muur van warmte aan. Na een omkleedsessie in de toiletten van het vliegveld Heraklion konden we de 40 graden aan. Met een bus vol leuke jongeren kwamen we bij het hotel aan. We werden daar verwelkomd door het barpersoneel met het meest ranzige anijsdrankje ever. ‘Opdrinken en blijven lachen…’. Onze studio was best aardig en we hadden zelfs een kinderbed (dat uiteraard fungeerde als kledingkast).
Na een herindeling van onze kamer en boodschappen te hebben gedaan bij Select doken we het zwembad in. Heerlijk.

Diezelfde nacht hebben we het nachtleven (de boulevard) verkent samen met een klasgenootje en zijn vriendengroep. In Tiger hebben we staan meebrullen met de Spice Girls en in BioBio zijn we volledig losgegaan op ‘My lipgloss is cool’. Wat een gekkenhuis.
Dinsdagnacht hebben we Clubnight ervaren met een grote groep jongeren en de reisleiding van een aantal hotels. Clubs die we hebben bezocht waren onder andere Nitro, Amnesia, Camelot en The Matrix. Bij de meeste clubs kreeg je een shotje maar sommige clubs waren echt toeristisch-Grieks (namelijk geldbelust en gierig) en hadden een soort jerrycan gevuld met drank waar iedereen een slok uit mocht. Thanks, but no thanks.
Echt Grieks waren trouwens ook de toiletten. Geen enkele had een slot (ook niet in clubs) en je moest het toiletpapier in een prullenbak gooien. Een ervaring op zich.

De volgende nacht is Patty nokkie gegaan in Amnesia (hoe toepasselijk) en het kwam dit keer niet door de drank, ze had last van uitdroging. Veruit het engste wat ik heb meegemaakt in deze vakantie. En dit terwijl wij, stoere chicks die we zijn, de samariakloof hebben gelopen (denk 23 kilometer in 40 graden), jetski’s hebben bestuurd, bananenboot hebben gereden (?), op zo’n ronde opblaasdonut achter een speedboot hebben gezeten, en vanaf een cruiseschip de zee in zijn gesprongen. I tell you, Patty met pupillen als schotels en blauwe lippen opeens flauwvallend wil je niet meemaken. Gelukkig waren alle meiden in de toiletten erg behulpzaam en hebben ze ons geholpen met water en suikersnoepjes.

Dit keer was het trouwens niet alleen Patty die pech had, ik ben van de marmeren trap afgedonderd naast het zwembad (nee, ik had niet gedronken). Resultaat: Voet gekneusd en een halve dag verspild in een ‘Medical Centre’. (De dokter, een soort look-a-like van die vader van ‘The Fresh Prince of Bel Air’, was trouwens echt de aardigste dokter die ik ooit heb ontmoet) Wel heb ik hier het meest originele souvenir aan over gehouden, röntgenfoto’s. Dat kunnen niet veel mensen zeggen.
De samariakloof is trouwens ook gelopen met die voet, 2 dagen later. Nu, 2 weken later, doet m’n voet nog steeds pijn. Maar hee, je zit daar in Griekenland, de kans om die Samariakloof te lopen krijg je misschien maar één keer… ja toch? And it was só worth it. Het was echt prachtig, echt een ontzettende aanrader voor iedereen die naar Kreta gaat. Als je tenminste geen pussy bent…

De Samariakloof was trouwens best te doen. Patty en ik hebben ‘m in 4 uur en 3 kwartier uitgelopen, terwijl we er 6 uur voor hadden. De busreis daarentegen was hel. In Griekenland hebben ze namelijk nog nooit gehoord van het fenomeen ‘vang-rails’. De buschauffeurs kennen het woord ‘langzaam’ ook niet, en bij de bordjes ‘40’ werd er keihard 80 gereden. Ik zal even een beeld schetsen; 80 kilometer per uur in de bochten, op 1000 kilometer hoogte (klein beetje overdreven) op 1 cm van de afgrond af, zonder vang-rails. No kidding dat de halve bus zat te kotsen op de heenreis. Op de terugreis uiteraard weer, maar daar heb ik niets van meegekregen want ik heb zittend geslapen (jawel, ik. Geloof het of niet).

Over overwinningen gesproken. Ken je die Franse toiletten? Zo’n gat in de grond, in een hokje dat volledig is ondergepist en gepoept? (excuses voor het plastische taalgebruik) Nou, op zoiets heb ik, eh, gehurkt. Ik kan je zeggen, mijn smetvrees is vrijwel verdwenen na mijn vakantie in Griekenland.

Ook mijn angst voor alles wat kruipt en meer dan 4 poten heeft is minder geworden. Al gelijk de eerste dag was het raak en zat er een springende spin in onze kamer. Springend ja. Doodeng. Het hele hotel was direct op de hoogte van onze aanwezigheid want gillend en schreeuwend zijn we onze kamer uitgerend en in het Engels riepen we ‘We have a spider….. can someone kill it!!!!’ Uiteraard kregen we een nuchter Nederlands antwoord ‘gewoon op gaan zitten’. Maar… de bovenbuurjongens hebben ons gered van onze eerste spin.
Dit soort taferelen volgden nogal vaak, en zo hebben we eigenlijk kennis gemaakt met de meerderheid van het hotel… (nee hoor, zelf heb ik 2 spinnen ge-killed en er we hebben maar drie keer de hulp ingeroepen van buren..)

We hebben trouwens ook nog een SunSet Party Cruise beleeft, en dit was echt heel erg stoer. Iedereen in het wit gekleed (met uitzondering van een paar dwarsliggers, die in geel of roze waren..) en midden op zee van die boot afgesprongen. Ontzettend zout water, maar heel erg helder. Op de terugweg was het superdonker en de boot heel schattig verlicht. De muziek ging aan en iedereen ging volledig los op die boot. Bij terugkomst op de haven kneiterhard ‘t is stil… aan de overkant’ gezongen naar alle restaurantjes bij het strand. Het patriottische gevoel kwam in mij naar boven.

Elke avond zijn wij, jetsetters die we zijn, uit eten geweest. De eerste avond naar een hip tentje genaamd ‘Crystel’. De volgende avond wilden we naar een traditioneel Grieks restaurantje. Dit restaurantje, Tarantella Restaurant Taverna Nikos Family (vlakbij Select), beviel ons zo goed dat we hier elke avond hebben gegeten. Wat een ontzettend lieve mensen werken daar en wat een heerlijk eten. Toen we de laatste avond vertelden dat we de volgende dag niet meer terug kwamen hebben we een Grieks geborduurd schort gekregen! Dat is misschien wel mijn leukste souvenirtje, omdat we het hebben gekregen van Grieken.

Ik heb trouwens gisteren een e-mailtje gehad met een uitnodiging voor een reünie voor de chersonissosgangers die we daar hebben ontmoet. Zo’n leuk initiatief!

Chersonissos is echt een aanrader, want er is voor elk wat wils, het weer is super en de sfeer echt heel erg relaxed. Het eten is heerlijk en de activiteiten echt super.

Voor beeldmateriaal verwijs ik u door naar mijn foto’s. (volgen nog)

Waarschuwing; pas op voor schokkende beelden. (denk; ranzige toiletten en huge spinnen)